Finish Dakar

Exact om 8 uur verlaten we Noibokott. De Framsoos is blij met de euro’s. We hebben de auto gisteren klaar gemaakt voor afleveren in de haven. De sparefuel zit in de tank. Er zal nog een beetje bij moeten om Dakar te halen maar dat is in dit land geen probleem. Hordes kinderen lopen langs de weg naar school. Allemaal netjes in de kleren. De weg is goed en we voorzien geen problemen. De laatste dag is van start. Morgenvroeg vliegen we om lokale tijd 7 uur (Nederlandse tijd 9.00 uur) naar Istanboel. Vandaar vliegen we om 19 uur naar Amsterdam. Maar dat is morgen, eerst nog het laatste avontuur in Senegal. Dakar here we come. In Senegal weinig politie posten/controles. Wat ze hier wel hebben zijn hoge verkeersdrempels. Sommige aangegeven en andere weer niet. Transport gaat in de dorpjes ook hier veelal met ezel en wagen. Auto’s met name pick-ups volgeladen met materiaal, handelswaar en Senegalezen is de andere vorm van vervoer.  Om 9 uur is het 26, graad. Herman stapt op de rem en parkeerd in de berm. Alexander en Hasker fronzen de wenkbrauwen. Maar goed gezien. Er staat een stenen paaltje met de kilometers tot Dakar. Foto momentje. Prachtig. Good feeling. En ja hoor, ook hier toch meerdere checkpunten. Aan de kant gezet door een chagerijnig agent. Irritante kerel. Wil de papieren  van Herman zijn rijbewijs. Ziet het kenteken niet en wij wijzen naar het dak van de auto. Controleert de papieren en ziet dat wij papieren hebben om de auto te exporteren naar Nederland. Dit is zijn kans om ons flink te naaien. Herman staat niet op het papier genoteerd als berijder van de ML. Hij wil de auto in beslag nemen, moeten wij naar het politie bureau in Dakar om de zaken te regelen, weer 150 km terug om de auto maandag op halen. Wat een hufter. Wij zeggen dat we het ook wel willen afkopen. De lul vraagt €400,-!!!! Na enige discussie is €200,- genoeg. Slaat nergens op en het beeld van Senegal verandert door deze gast compleet. Maar goed we rijden weer. Hasker kruipt achter het stuur en rijd naar Dakar. Onderweg nog een keer aangehouden. Beetje te hard en hij wijst Hasker erop dat hij de bebouwde kom binnen rijd. Verder geen probleem en geen bekeuring. Dan rijden we door een plaats waar het extreem druk is. Een grote groep mensen in witte kleding met zwarte doeken over de schouder marcheren door de straat waarin wij rijden. Alles muurvast en wij moeten om

 13 uur bij een agency zijn om de auto op transport te zetten. We komen op de snelweg en moeten tol na tol na tol afrekenen. Op een stuk van 50 kilometer 5 keer. Bij de meesten lukt het ons om met euro’s te betalen. Geholpen door de beambte in zijn hokje of een automobilist die achter ons staat en graag ook door wil. Bij de laatste wil de beambte niet mee werken en wisselen we euro’s met een agent. Dit is dan wel weer een juiste. We komen om 13.15 aan maar kunnen de straat wel vinden maar niet het gebouw. We rijden ergens een terrein op bij een bedrijf en worden vriendelijk geholpen door de poortwachters bij een tabak fabriek van imperial tobacco.  We krijgen contact met de man van de shipping agency. Hij komt er aan is de boodschap. Ten minutes. Tien minuten worden een half uur en een half uur wordt drie kwartier. Maar weer bellen. Hello, this is heurman, 10 minutes? Oké. We wachten weer. Ondertussen ziet Alexander een stapel rijplaten liggen. Controleert of ze niet van hem zijn. Zoekt een adres en telefoonnummer. Zaken doen in Dakar is een optie. Eindelijk is onze contactpersoon er en rijden achter hem aan naar daar waar we moeten zijn. Rotonde, politie, Herman, geen gordel, Senegalees achter in de auto, onze man, praat met politie, rijbewijs, papieren en n mogen door. 2 minuten later op plek van bestemming. Tijd gaat hier langzaam. Auto in een loods. Staan nog meer auto’s. Komt vast goed. Herman wordt emotioneel. De ML achter laten kan hij niet goed handlen. Loopt er drie keer omheen, doet een aai en een knuffel en als zijn hand over de dijen van de auto laat glijden slaan Alexander en Hasker een arm om hem heen. Hij laat los. We zijn buiten en de deur gaat op slot. We lopen 10 meter. Herman schrikt, tranen in de ogen, portemonnee vergeten, jaja, nee echt zicht hij. Alexander en Hasker snappen het en geven hem nog een momentje. Nu op naar het hotel. Taxi wordt aangehouden, adres hotel wordt gegeven, onderhandeld over de prijs afscheid nemen van de agency man, in de taxi en rijden. De taxi is een Renault 21. Bouwjaar 1985. Druk in de stad, geen airco. Raam maar open. Uitlaatgassen drukken Hasker zijn neusgaten dicht. Marakech was druk maar Dakar doet er niet voor onder. We komen aan bij ons hotelletje Francesco. Weer goed geregeld door Alexander. Even zwemmen en dat uit eten. Morgen het laatste verslag. Dakar, we hebben het gehaald. Tot morgen. Groet, de Wandering Brothers