Dessert Storm

7.37 op weg naar de Westelijke Sahara met een nieuwe chauffeur. Alexander is achter het stuur gekropen. Op tijd want het is een rit van bijna 1000 km. Guelmin is rustig op dit moment van de dag. Wat anders dan Marakech. Net zoals gisteren is het rustig op de wegen in deze regio. Doordat de koning in dit gebied een buitenverblijf heeft is de infrastructuur erg goed. Wat we verder tegenkomen is het onbekende. Als we vertrekken is het 19 graden. De zon reist omhoog. De eerste 127 km rijdencwe op de N1. De eerstvolgende grotere plaats op deze route is Al-Ajoen. Voor Tantan slaan we rechts af. We komen in El Auatia. Een industrie havenstadje. We komen bij een soort van politiepost. Alexander denkt dat we bij de grens van de Westelijke Sahara zijn. De aardige douanier, volgens Alexander, vraagt waar we naar toe gaan. Dakar is het antwoord. Dan moet je de andere kant op je rijd nu de haven binnen. Herman en Hasker schieten in de lach. Gootje haalt zijn schouders op. Nu op naar Tarfaya. We stoppen bij wat vissers die vanaf de hoge kustlijn de lijnen hebben uitgegooid. 1 kilometer verder 4 kamelen in het veld. We hebben nog een sinaasappel en die willen we graag delen. We rijden er naar toe. Stappen uit en lopen naar de 1-bultigen toe. Herman voert de kamelen uit de hand. Ze eten alleen de schil. Leuk momentje. Tank is half leeg maar we hebben nu ook spare fuel. Dus geen probleem verwachten we.  Er doemen drie tankstations op. Mooi zo. Even tanken. Er doemt ook weer een blauwe lamp op. En ja hoor we zijn weer aan de beurt maar jammer genoeg niet voor snelheid. Goot draag zijn gordel niet. Zat te appen sinds de laatste stop en was het vergeten. Strenge controle. 300 Dirham. Toch wel weer grappig. We geven ze wooden shoes. Kleine klompjes. Ze kunnen het wel waarderen maar waar eerder de schone agente alles seponeerde zijn we hier wel aan de beurt. Toch zijn het aardige gasten. We ouwehoeren en lachen wat met ze en ze wensen ons een bon voyage. We gaan tanken. Verstandige mensen. Hasker gaat rijden. Enige tijd later weer politie aangehouden. Zelfde vragen en zelfde antwoorden. Blijkbaar deze keer weer een snelheids overtreding. De agent zit te zoeken op zij laser apparaat en blijkbaar is er wat mis. We lachen weer wat en geven ze een stuk kaas. Vinden ze prachtig. Even een omhelzing en daar gaan we weer. Gootje baalt. Snappen Herman en Hasker wel. Beetje lullig een gordel overtreding boete. Dan spot Herman een walvis.we stoppen ,pakken de verrekijker, stappen uit en zien twee bulten. Het zijn er twee. Ze liggen stationair. Nog een keer kijken. Gootje zonder de verrekijker ziet wat anders. Gewoon twee rotsen waar af en toe een golfje water over heen gaat waardoor er een schuimkopje ontstaat. HMmm jammer. We zoeken naar een plek op het strand om de barbecue te gaan opstarten. We rijden naar het strand en dan zien we wat er in de zee gegooid wordt. Het strand ligt bezaaid met plastic. Kilometers lang en zover we kunnen zien. Dat zet je wel even aan het denken. Momentje van bezinning. Voor de kust ligt een gestrand schip. Laat maar liggen. Ligt immers niemand in de weg. Hier gaan we het vlees niet garen. We rijden door en zoeken eigenlijk nog een rooster. Wordt het een putdeksel of vinden we nog wat anders. Hasker ziet een paar werklui die de weg aan het verbeteren zijn met gaas. Dat is het. We stoppen, vragen om een stukje en natuurlijk krijgen we dat. We geven ze €5,- en gaan door. Linksaf de duinen in op zoek naar een historische barbecue in de westelijke Sahara. We maken van stenen een cirkel en gooien daar het houtskool in. Aanmaken en stoken. Na  een kwartiertje kan het vlees erop. Fantastisch!  2 1/2 cm T-Bone steak voor mannen! Bam! Barbecue klaar en dan lonkt de duin. Kom zegt ie, kom en beklim me. De verleiding is te groot. We nemen een aanloop en rijden de duin op. Sneller!! Roept Alexander. Gas roept Hasker maar bovenop staan we muurvast in het zand. Weer net niet. Nummer 4 van de rit. Maar we zijn goed voorbereid. Rijplaten hebben we mee en een schep. Hasker schept en Alexander kijkt. Herman laat lucht uit de banden lopen tot 1 bar. Alexander legt de rijplaten eronder. Herman start de auto zet hem in de achteruit en jawel binnen notime is de auto los. Poging 2 dan maar. En nu met meer gas lukt het! We hebben de duin bedwongen. Weer een missie volbracht. Weer tanken. We gaan richting Banjour. Het is inmiddels 15 uur 45. Een uur later rijden we nog steeds op dezelfde weg. Af en toe een auto of een bus. De weg is eindeloos. Het is een desolaat landschap. Hier wonen de mensen in tenten. Het zand stuift over de weg. Jaren 80 muziek op en we voelen ons weer de jonge goden, de belhamels, 18 jaar. Herman swingt de auto naar Daklah. Alexander is de DJ. nog even proberen het strand te halen. We stranden bij Marine post zeventien B. Twee stapels stenen met een buis er op.  Maar weer terug. Radio weer aan en we beginnen met Billie Ocean nummer Loverboy. Nog 220 kilometer. Herman heeft een plan. We rijden een plateau op. Moet vast kunnen. Van de weg af en door het onberedene naar het plateau. Auto even in een andere stand en dan naar boven. Voor de duidelijkheid geen pad naar boven dus. Beetje links, rechts en Herman frommelt de Benz naar boven. Wat een monster is deze auto. Dan weer naar beneden. Andere route. Best steil. Stenen beginnen mee te rollen met de auto. Maar ook dit wordt vakkundig gedaan. Daarna een paar donuts en dit gaat goed totdat de donuts korter worden. Hasker heeft zijn raam nog open en bulten stofzand komen de auto in. Zien niets meer. Dessert Storm. We komen niet meer bij van het lachen. Weer op de weg alle ramen maar open en het stof verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het is 18 uur 52 als we aan het laatste stuk van de dag beginnen. We komen om 19 uur 45 aan in het tentenkamp. Een prachtige locatie midden in de Sahara. We eten wat en drinken wat en nu gaat het licht uit. See you tomorrow. Op naar Mauritanië. Groet, de Wandering Brothers