Beachvolleybal: de jongens tegen de meisjes

Laatste dag. ‘k Zei ’t gisteren al: ik kan wel janken! Heb een badlaken gezocht, maar daar hebben we er niet genoeg van. Keukenrollen zat. Dan daar m’n tranen maar mee drogen. Voor de thuisblijvers zal het wennen worden, zo zonder verhaal. Voor ons net zo hard, zo zonder al onze reisgenoten. En  zonder alles wat een camperreis zo bijzonder maakt. Gewoon door je slaapkamer kunnen lopen zonder bang te hoeven zijn dat iemand de slide-out inschuift waardoor je klem komt te zitten. Gewoon naar de meterkast kunnen lopen als de stroom uitvalt, i.p.v. verborgen knopjes binnen of buiten de camper zoeken. Niet bang zijn dat je onderweg wat verliest omdat je per ongeluk een schuifje open hebt laten staan. Geen knappe manoeuvres meer met campers. Geen ontbijttafel meer met vijf of dertien man. Geen problemen met het vinden van een plek in een restaurant. Geen chaos meer. Althans, daar ga ik vanuit. Ik zal het wel missen.

Vandaag nog een hele dag samen optrekken: de laatste van deze trip. We vertrekken vroeg en om er alvast weer aan te wennen ontbijt iedere camper apart. Maar ook dat lukt ons niet helemaal. Uiteindelijk staan de volwassenen bij elkaar met een kop koffie of thee. De mannen storten zich op de buitenkant van de camper en sluiten de boel min of meer af. De vrouwen maken de camper schoon en zorgen ervoor dat er geen projectielen kunnen rondvliegen tijdens het rijden. Bijna net zoals het er thuis aan toegaat. Ik doel natuurlijk niet op die projectielen. Alleen de kids slapen nog. Dat zijn wel even andere slaaptijden dan thuis. Bij vertrek nog even tanken. Het propaangas moet ook bijgevuld worden. Hmm. Dat vullen werkt toch wel anders dan een gewone gastank bijvullen. Levert de nodige vraagtekens op. Ring los. Knopje om. Linksom of rechtsom, het lukt niet de slang aangesloten te krijgen. We don’t know! Margreet naar binnen voor hulp. De grote gastank is leeg. We laten een tankwagen aanrukken. Grote tank wordt bijgevuld en de chauffeur van de tankwagen is zo aardig ons te helpen met het bijvullen van de gastanks van onze drie campers. Daar gaan we weer: RV achteruit. Bochtje naar links. Bochtje naar rechts. Naar voren. Pas op, daar komt die van Kevin aan. Oei, van rechts die van Hasker. Dat dit nooit misgaat! Chapeau voor de bestuurders. 

Het is half 11. Merric wordt wakker. Benieuwd of de andere kids ook al wakker zijn. Onderweg naar Kalowna zien we bij Lake Christina een bordje: Texas Creek. Hoe toepasselijk voor onze Texaan. We stoppen bij een strandje. Het valt Alexander op dat de schuifjes van de afvoer van Hasker open staan. “Waar is Hasker?” “Die zit nog even op het toilet.” “Grote of kleine boodschap?” Dat gaan we zo zien.

We gaan het strand op. De taarten en de hotdogs moeten in ieder geval op. De kids gaan zwemmen totdat de hotdogs klaar zijn. Na de lunch een potje beachvolleybal. De vaders zijn teleurgesteld. Onze outfit haalt het niet bij de minieme pakjes van het Olympisch team waar ze onlangs nog naar keken. Nog een teleurstelling: de dames zijn best goed. Vooral Maaike weet ondanks haar geblesseerde pols een fors aantal punten te scoren. Hiervoor krijgen wij dames dubbele punten. De mannen hebben bewust een veel te zware bal mee naar het strand genomen, wat ons onze polsen kost. Ook daar krijgen wij dubbele punten voor. De mannen doen echt goed hun best en dankzij de ijzersterke opgooi van Alexander behalen zij een nipte overwinning. Teleurgesteld omdat wij geen revanche mogen verlaat het damesteam het strand. We zitten inmiddels in een andere tijdzone: nu negen uur verschil met Nederland.

Op de nieuwe camping in Kalowna aangekomen krijgen we een enorme lijst voor onze neus van de serieuze receptioniste. Niet met ‘to-do’s’ maar met ‘to-don’ts’. Je mag hier werkelijk helemaal niets! Je hoeft nog net niet in de houding te springen. Alleen de kinderen springen, maar dan het zwembad in. Natuurlijk. We nemen een borreltje en bespreken de plannen. Verrassing: wij besluiten morgen mee te gaan naar Seattle. Niet de laatste dag samen dus. En dus ook geen reisverhaal van Hasker vandaag. Sorry! Het is een reisdag. We maken plannen voor het avondeten. Hebben nog twee kilo tenderloin, maar….. we mogen geen open vuur maken! Weer geen barbecue. Dat er nog Caesarsalade in een van de koelkasten ligt wordt stiekem verzwegen. Wat moet je met alleen maar vlees? We staan bovendien aan een stilstaand watertje, waardoor het hier best stinkt. Kevin wil niet uit eten, maar de twee andere vaders wel. We zwichten en besluiten uit eten te gaan. We vertrekken. O nee, toch niet: de bril van Maaike is zoek. Niet bij het zwembad. Niet in de camper. Niet in die van Inez en Hasker. Na bijna een half uur is de bril van Maaike teruggevonden en kan de groep de ingenomen plek langs de snelweg verlaten. Met dank aan Annemieke. Na goed doorvragen wist zij te herleiden waar de bril was: onder een matras doordat Maaike tussen het bed en de deur naar de douche was gevallen.

Oscar wil graag bij een noodlebar eten: het eerste restaurant dat we tegenkomen. Maar daar gaan we niet in mee. We komen uiteindelijk uit bij een Sportbar. Overal tv-schermen. Niemand heeft meer oog voor de ander. Velen eten een typisch Canadees gerecht: poutine. Een soort van Kapsalon, maar dan anders. En vetter. De groep is nog nooit zo stil geweest. Beetje verreisd misschien? We zijn gesloopt! Na het eten schieten we wakker: Er is een ijsbar. Wel heel kostbaar voor vier halve shotjes die eigenlijk niet eens echt lekker zijn. We zijn verstandig en gaan naar huis. Daar hebben we nog een halve fles sambuca die op moet. Ook fijn. De dag wordt nog even doorgenomen. Alexander herinnert ons fijntjes aan het bijzondere gras waar we gisteren met z’n allen als een stel landlopers dwars doorheen gegaan zijn, toen we geen zin hadden om het officiële pad te volgen. Gevolg: een gat in zijn voet. Maar hij geeft geen krimp.

De kids slapen inmiddels al. De avondklok is hier ingegaan. Straks komt de bewaker zijn ronde doen. Hoogste tijd om te gaan slapen. Morgen echt onze allerlaatste dag samen. Tot morgen!