Smokkelaars aan de grens

Dit is echt de allerlaatste dag die we samen doorbrengen. Morgen vertrekken de IJslandgangers naar New York. Boehoe. Wij hebben nog een dag Seattle tegoed. Donderdag vliegen wij naar huis, waar we vrijdag aankomen. De allerlaatste dag samen begint om 8 uur. Eerst tanken. Natuurlijk. We hebben nog Canadese dollars. Die moeten op. De pompbediende in de stress. Normaliter wordt hier met creditcards afgerekend. Daar heeft ‘ie geen werk aan, omdat je dat via de automaat bij de pomp doet. Maar nee, wij willen cash afrekenen. En dat gaat niet automatisch. Je moet eerst inschatten hoeveel benzine je nodig denkt te hebben. Dat reken je af. Heb je teveel betaald, dan krijg je terug. Heb je te weinig betaald, dan moet je weer naar binnen en herhaalt het ritueel zich.

Margreet en ik met onze laatste dollars naar binnen. De man kijkt ons verschrikt aan: hij heeft al twee dames met Mc Johego shirts aan in de winkel. Nu weer twee erbij. Je ziet dat hij tijd nodig heeft om bij te komen. Kevin drukt in de tussentijd talloze keren op de knop om aan te geven dat hij graag wil tanken. De bediende doet of hij ’t niet hoort. Of hij hoort het echt niet. Hij is druk bezig met het afrekenen van een aantal loten. Eindelijk zijn wij aan de beurt. We geven de man 150 dollar. Maar dat blijkt niet genoeg. Laat maar! We zijn inmiddels al bijna een half uur verder. Tijd om echt te vertrekken. Moeten straks toch nogmaals stoppen omdat de meiden nog iets van de zuurverdiende centjes willen kopen. De jongens hebben aangegeven dat zij de dollars graag in euro’s omgewisseld willen hebben. Zij hebben grootse plannen. Door het succes van eergisteravond zien zij handel. Noordwolde gaat een wellness krijgen, als het aan de jongens ligt. Charlotte en Maaike hebben laten weten niet in te willen stappen. Op de vraag wie dan de nagels en het haar gaat verzorgen wordt geantwoord: daar hebben we Inêz voor. Huh??? Uit de reactie van Inêz blijkt dat dit niet van tevoren is overlegd. Met het uurloon van Inêz is ook geen rekening gehouden. Komen ze vanzelf achter.

Gisteravond zaten ze al op de site van de Kamer van Koophandel. Een momentje van teleurstelling: te jong om te kunnen inschrijven. Maar een van de ouders kan dat wel voor ze. Yes, ze kunnen verder! Aangespoord door Hasker storten ze zich op het ondernemingsplan. Het geld dat ze eergisteren hebben verdiend wordt apart gezet: ze gaan eerst sparen om een huis te kunnen huren voor hun eigen praktijk. Tot dat moment gaan ze klein beginnen. Waar? Daar ben ik nog niet achter. Iedere cent die ze verdienen zal worden gebruikt om te investeren. In handdoeken, crêmetjes, een voetenbad, een massagetafel. Ze gaan drankjes verkopen en ze gaan de jacuzzi van Alexander verhuren. Of Alexander een vergoeding wil voor het doorverhuren van zijn jacuzzi, dat weten ze alleen nog niet. Alexander denkt er over na.

Er wordt nogmaals gestopt om te tanken. Mooi moment voor Inêz om de voorruit van de camper te wassen. Margreet en ik hebben ook wel eens geprobeerd wat ramen te wassen, maar zijn daarmee gestopt. Doen we toch niet goed. We rijden altijd in dezelfde volgorde achter elkaar aan. Kevin voorop, Hasker erachter en Alexander sluit te rij. En dat zie je aan de campers. Onze camper heeft een waar vliegenkerkhof voorop de alkoof. Die van Hasker heeft ook aardig wat vliegen, ondanks de wasbeurten van Inez bij iedere pomp. Ramenwassen lukt nog wel, maar ze is gewoon te klein om bij de alkoof te kunnen komen. Die van Alexander heeft bijna geen enkele vlieg. We slaan wat voorraad in en maken nu echt alle Canadese dollars op. Ooit voor vier personen bamisoep gemaakt in een rijdende camper? Een uitdaging, kan ik je vertellen. Maar voor we weer op pad gaan wordt Kevin aangesproken door een man. “U moet hier weg.” “Ja, ik ga wanneer ik zover ben. U moet even wachten.” De man naar Alexander. “U moet hier weg.” “Ja, ik ga wanneer ik zover ben. U moet even wachten. Go do your thing.” De man steeds bozer. Uiteindelijk moet Margreet het ontgelden. Hij was echt irritant. Zelden het F-woord uit haar mond gehoord.  

We rijden door bergenland. Ineens komt Alexander voorbij zetten. Gaat voorop rijden. Zou het zijn omdat hij ervan baalt dat hij zo weinig vliegen op zijn camper heeft? Of omdat hij teveel cash heeft? Te hard rijden wordt hier fors bekeurd. Maar nee, het is onze filmploeg! Eerst filmt Annemieke. Alexander kan rijden en filmen tegelijkertijd!

We komen bij de grens met Amerika. Alle auto’s moeten stoppen en worden aan een vragenvuur onderworpen. Wij ook. “Heeft u nog wat aan te geven, zoals vlees of fruit?” “Ja, wij hebben appels en vleesbeleg aan boord.” “Zit de verpakking er nog omheen?” “Nee.” Hij corrigeert ons: “Ja, alles is nog ingepakt.” Dat herhalen we netjes. En we mogen doorrijden. Alexander volgt snel na ons. Die heeft gewoon gezegd dat er niets meer in zijn koelkast ligt. En daar komt Hasker met een breed lachende Inêz naast zich. De twee kilo tenderloin is ook de grens over. Welkom in Amerika!

We komen in een file terecht. Zwaar balen voor de mannen die ook naar het toilet moeten. Kevin moet wachten. Margreet is solidair. Hasker heeft een oplossing: auto in de P. Inez op zijn plek. Auto in de D. Hij rennen naar het toilet. Klapt van links naar rechts. Jeetje, Inez rij toch normaal! Haha. Ze rijdt prima! Weet hij ook wat wij moeten doorstaan als wij tijdens het rijden naar het toilet moeten.

Door de file komen we erg laat op de camping aan. Inez en Annemieke hebben tijdens de rit de koffers gepakt. Komen strontmisselijk de campers uit. Snap ik! Verbod op open vuur hier. Hmm. Er staat wel een buitenkeuken van de eigenaresse van de camping, maar die is kapot. Kevin weet ‘m aan de praat te krijgen. De tenderloin gaat op de buitenkeuken. Ook goed! We eten zo’n beetje alles op wat we nog aan boord hebben. Wijn en bier is op. Mannen gaan nieuwe voorraad inslaan. Komen terug met bier, wijn en een pakje. Dat pakje is voor ‘de koningin’. Waarvan?? Van de duct tape!! Geweldig. Op het bordje staat heel toepasselijk: If you can’t fix it with duct tape,you haven’t used enough. Hoe waar! Bedankt mannen!

O, nog even de laatste update over de wedstrijd Camperslopen. Er zijn weer een paar pogingen gedaan om het record te breken. De schuifjes op de camper van Hasker stonden gistermiddag open. Volgens Hasker zijn ze opengetrild. Zou goed kunnen. Hasker kan bovendien wegrijden met zijn slides uitgeschoven, zoals uit eerdere verhalen is gebleken. Normaal hoort daar een beveiliging op te zitten. Geen idee hoe Hasker die beveiliging eraf heeft gekregen. Alexander heeft wat probleempjes met zijn magnetron. Die moet hij van tijd tot tijd terugduwen. Zit wel op z’n plek, maar blijkbaar een beetje los in z’n behuizing: staat af en toe dwars. En ook daar lekt de douchebak en de uitlaat trilt. En bij ons? Bij ons zit je voet regelmatig klem omdat een van de lades onder de bank weigert dicht te blijven. En zodra bij ons de douche aangaat, stroomt het water ook nog eens op meerdere plekken de camper in. En in de keuken? Die kraan wordt met 1 schroef op z'n plek gehouden. Maar, volgens onze Zwitserse buren, alles beter dan Cruise America. Dus wie nou uiteindelijk het record camperslopen op z’n naam mag zetten? Zeggen jullie het maar!

Morgen gaan we apart op pad. Nog een paar dagen dubbele verhalen. Ik sta de laptop weer af aan Hasker. Vanaf nu zal het verhaal vast minder lang worden. Moet nu via een telefoontje. En zo bouwen we langzaam af.