Aankomst in Vancouver

Lekker ontbijtje. Sis is gebombardeerd tot toastlady en roostert het ene na het andere boterhammetje. Twee broodroosters staan permanent aan. We moeten goed eten, na alle drank die we er gisteren samen met de Van Dijkjes doorheen gejaagd hebben. Straks eerst maar een Saveway of Wallmart zoeken om ‘n nieuwe voorraad bacardi, sambuca, bier en wijn in te slaan.

Na het ontbijt eerst maar eens bellen met het reparatiebedrijf waar Hasker naartoe mag om het slot van zijn deur te laten maken. We moeten om vijf uur de ferry halen. Moet lukken. We hebben er de vaart in. Kevin moet vol op de rem voor een auto. Koelkastdeuren springen open. Dit keer vliegen er colaflessen uit en zowel Sis, Robbert als ik worden gelanceerd in een poging de voorraad te redden. We moeten even stoppen voor wegwerkzaamheden. Mooi moment om weer wat op adem te komen. Kevin is in een jolige bui is houdt Fred buiten het raampje. Fred is ons huisdier en ligt de hele reis al op het dashbord. De dame met het Slow-Stop bord schrikt zich het apelazarus. Hmm, we zijn niet de enigen die vinden dat onze in Texas gekochte ratelslang net echt is. Hasker komt aangelopen. Ook hij heeft heel hard moeten remmen om vooral maar niet bij ons binnen te rijden. De schade daar is stukken erger. Alle kastjes zijn opengevlogen. Borden vlogen als frisbees door de camper. Glazen vielen kapot. Om herhaling te voorkomen worden de kastjes dichtgeplakt. Lang leve de duct tape.

We komen bij de reparateur aan. Die schroeft het slot los. Helaas, geen onderdelen op voorraad. Of hij ’t oude kapotte slot er toch maar weer in wil zetten. Zo lastig sluiten, een camper zonder slot. We zijn bijna bij de Ferry. Nog even boodschappen doen. We hebben trek. Niet slim om de supermarkt in te gaan. Alexander ziet een enorme taart. Die moet het karretje in. Alexander ziet een enorme fles Bacardi: 1,5 liter. Die moet ook het karretje in. Zou ‘ie ook dorst hebben? Voor vanavond hebben we in ieder geval genoeg, zo met al die flessen wijn en blikjes bier.

We rijden met onze karretjes het parkeerterrein af. Althans, daar doen we een poging toe. Winkelkarretjes blijken een slot te hebben. Zodra je een gele lijn passeert kan je geen meter meer rijden. We roepen de anderen die verderop staan. Al die drank is toch wel zwaar om zo even met vier volwassenen te dragen. We gaan verder naar de Ferry. Althans, daar doen we een poging toe. Campers blijken niet op de sleutels van anderen te rijden. Geen idee hoe, maar Kevin loopt met de sleutels van Alexander rond. Alexander met die van hem. Goed om sleutels te verdelen, maar ik denk niet dat ze dit bedoelden.

We komen aan bij de Ferry. Zijn op de reservelijst gezet en gaan rustig naar ons plekje. Nog wat stress over het aantal kinderen dat we moeten afrekenen. Zou het komen omdat ze van tijd tot tijd met andere campers meerijden? Dat vindt de dame achter de balie ook en drukt ons tot drie keer toe op het hart dat we in het vervolg onze eigen kinderen in de camper moeten nemen. En nu maar wachten.

We hebben geluk. Kunnen een uurtje eerder mee. Vinden een mooi plekje op het achterdek, pal in de zon. Kids krijgen wat eten en drinken. ‘k Zie een enorme ijs voorbij komen waar een breed grijnzende Maaike achter verstopt zit. Oscar is foetsie. Ineens zit ik alleen: de anderen zijn op zoek. Loopt met Kevin rond. De lange broeken worden verruild voor shorts. De ijsjes zijn inmiddels milkshake geworden en worden weggegooid. Terug de auto’s in en verder naar onze plek in Vancouver. De kids nemen het zwembad in beslag, de moeders vijf wasmachines, waarna we ons met elkaar weer op de voorbereidingen van het eten storten. We hebben kleffe nasi goreng met roerei. Blijkbaar niet duidelijk genoeg geweest met mijn instructies, maar wat maakt het uit. Het smaakt goed.

Het is hier inmiddels middernacht geweest. Jullie zullen nu wel zo'n beetje wakker zijn. Veel leesplezier!