Blue Lagoon en Seatle

Woensdag 3 augustus begint vroeg. Om zeven uur staan we op en pakken de koffers in. De kinderen blijven nog even liggen. De koffers worden van vierhoog naar beneden gebracht, dan een ontbijtje en op weg naar de blue Lagoon. We laten Reykjavik achter ons en rijden via de 40 naar de 41 om op de 43 te komen. Charlotte zit deze keer voor in, Maaike bij de dames en de jongens achterin. Hasker is op zoek naar daar waar de Amerikaanse en de Europese aardplaten van elkaar verwijderd raken. 2 centimeter per jaar wordt IJsland groter. Charlotte roept: hadden we deze afslag niet moeten hebben? Alexander kijkt eerst verbaasd naar Charlotte en dan boos naar Hasker. Die kijkt verbaast naar Charlotte en dan boos naar Alexander. Maar niet heus. We keren gewoon om op de vierbaansweg en rijden terug. Kan allemaal in IJsland. Bij de blue Lagoon aangekomen kleden we ons om en betreden we het lava bad. Een zout witblauw water met lava op de bodem. We smeren wat heilzame modder op onze gezichten en lichamen en zien er uit als een stelletje gevaarlijke inboorlingen. Na deze oase van lichaamsvriendelijk genot besluiten we een drankje te halen bij de bar in het water. Twee bier, twee prosecco en vier slushpuppy's. Oscar organiseert een zwemwedstrijd. Inez vraagt: wat is de prijs voor de winnaar? Oscar antwoord: de winnaar krijgt mij. Wat een charmeur. We moeten door en rijden naar Kinn. Hier in de buurt gaan de aardplaten uit elkaar. Alexander en Annemieke leggen aan de hand van een ei uit hoe dit komt. We zijn er en ons laatste doel van dit mooie land hebben we bereikt. De kloof is breed. Bijzonder om te zien. We blijven hier echter niet lang en rijden door naar het vliegveld. Goodbye IJsland. Het inchecken lukte deze keer wat minder goed dan anders. Papier op in het apparaat. Een onwelwillende dame van WOW was niet echt wauw maar een regelrechte ramp. Wijzend op haar badge maakte zij ons duidelijk dat zij ons niet ging helpen en wij ons maar moesten richten tot iemand van Iceland air. Een iets vriendelijker dame van deze laatste maatschappij verwees ons naar een nog vriendelijker vrouwlijk gedaante. Zij hielp ons zeer professioneel. Top. Reis dus niet met WOW is ons advies. Patat, spaghetti en hotdogs staan op het menu. Snoep halen en naar de gate. Het verloopt allemaal nu soepel. We zijn bij de gate en het valt Ruben op dat de gate die het ticket staat niet overeenkomt met de gate waar we staan. Hasker vraagt het aan de dame bij de check inn desk en zij bedankt Ruben voor zijn alertheid en pakt de telefoon om het te controleren. Niet te begrijpen wat ze zegt maar het klonk als volgt: euhde kade loude? Heute hiere poere? Iladifade prohere toero? Vrije vertaling. Het is geen probleem, jullie staan goed. Volgens Oscar is Ruben de held van de dag. De vlucht verloopt voorspoedig en we landen in de United States of America. Door de douane en fingerprints afgeven. Het gaat snel met de bagage en we lopen door. Familie de Jong moet nog even met de bagage apart. Komt door de pannenkoekenmix. Maar de aardige beambte loods ons vlot door. De monorail in en dan naar de ticketautomaat om de metro te pakken naar het hotel. Oei, Annemieke wil zoeken naar welke route we moeten nemen en merkt dat haar telefoon spoorloos is. Na een telefoontje naar haar toestel rent alexander terug naar de het vliegveld en heeft binnen de kortste keren de telefoon in zijn bezit. We zijn in het Panama hotel. Een oud Japans badhuis. De eigenaar in een keurig blauw overhemd maar met een gebit als een gatenkaas ontvangt ons vriendelijk en checkt ons in. Op dat moment arriveert het andere gedeelte van het reisgenootschap. Een heerlijk weerzien van onze vrienden. We gaan nog even naar de chinees en dan koezen.