On the road again

De ochtend staat in het teken van inpakken en wegen. Alle schone was moet weer op dezelfde plek in de koffers anders past het niet. Er is weliswaar twee kilo kaas uitgegaan, maar we hebben ook een paar dagen geshopt. Beetje smokkelen met het gewicht van de handbagage. Zou moeten lukken.

We vertrekken vandaag naar Seattle! Maar niet voordat we een goede lunch gehad hebben: pas over een uur of 10 kunnen we weer een normale maaltijd krijgen. Al die tijdzones ook. Dus: op naar Cap Rock Café. Die variant op het thema Cap Rock hebben we nog niet gehad. En weer geen margarita’s voor Robbert. Gelukkig voor hem gaan we straks naar Canada waar de drankgerechtigde leeftijd op 19 ligt.

Na ’t eten direct door naar het vliegveld. De auto inleveren en door naar de incheckbalie. En ja hoor, beide koffers zijn te zwaar. Gelukkig kan Merric nog wat gewicht kwijt in zijn koffer: handdoeken die we na de vakantie aan de vuilcontainer doneren. Voor straks zitten we safe. Tenzij er in Canada ook visitorcenters en shoppingmalls zijn….. Dat wordt anders tijdens de vlucht heel veel kleding aantrekken.

We zijn meer dan een uur te vroeg, maar dat is niet erg. We kunnen genieten van een half uur durende show: ra ra wat zit er in die koffers?? Zowel de koffer van Robbert als die van mij wordt helemaal uitgeplozen en wij hebben er met z’n allen vol zicht op. De flacons uit Robberts toilettas worden een voor een gecheckt op drugs. En ja hoor, ze stuiten op de ketjapcontainer. Het meetinstrument slaat op hol. Zoiets kennen ze niet in Lubbock. De sambal er achteraan. Bieb bieb bieb. Alle lampjes van het apparaat gaan spontaan uit. We zien hoe het apparaat in delen uiteen gehaald wordt. Ik maak me er niet druk om. Eigen schuld. Drukker maak ik me om mijn ketjap. Hoe staat het straks met de inhoud van mijn koffer???? De vier stevige zakken die ik er omheen gedaan had heeft ze vakkundig verwijderd: met een heel grote schaar. De dame doet er wel vijf minuten over om een knoop in een nu veel te kleine zak te maken. De overige drie zakken die nog wel heel zijn legt ze er gewoon bij. En bedankt.

Bij de douane wordt mijn rode koffertje er uitgepikt. Of ik even mee wil komen. ‘k Mag nergens aan zitten, alleen toekijken en vragen beantwoorden. Ze vinden een….  “What the heck is that? An Orphan Espresso LIDO E-T?? A burr grinder, mam???” Ja, een koffiemolen, want mijn zoon maalt zijn eigen koffiebonen voor de aeropress. De man vindt een complete baristaset in mijn kleine koffertje. Huh?? Gewoon, omdat we naar de koffiestad Seattle gaan en Robbert van lekkere koffie houdt. “Wat voor soort koffiebonen vindt u lekker mevrouw?” ’t Gaat nergens over. Hij ‘swipet’ nog een paar keer met doekjes aan een soort van pastatang door de koffer op zoek naar drugssporen en ik mag weer verder. Net op tijd voor het boarden.

De tussenstop in Las Vegas duurt net lang genoeg om het volgende vliegtuig te halen. We komen precies op tijd in Seattle aan. Nog nooit zo snel onze koffers gekregen. Met het openbaar vervoer naar het hotel. De laatste twee straten lopend. Natuurlijk niet de gemakkelijkste route, maar net even een straatje verder want die is veel stijler. Bij het hotel aangekomen blijken we nog twee enorme trappen op te moeten met onze 23 kilogram wegende koffers. Gelukkig! De Van der Gootjes en de De Jongs staan bovenaan de trap. De mannen komen naar beneden gesneld om de koffers te halen. De eigenaar van het hotel is nu, 4 uur later, nog aan het bijkomen van onze entree. Blijkt dat de anderen 10 minuutjes voor ons aangekomen zijn in het altijd zo rustige hotel. Complete chaos: 14 man die met veel lawaai door elkaar heen rennen en tegelijkertijd willen inchecken. Of we heel Noordwolde meegenomen hebben naar Seattle?

We laten de eigenaar bijkomen en gaan snel op pad, op zoek naar een restaurant. Het wordt een Chinees. What else, in Chinatown. De Chinese dame is heel blij ons te zien en nog blijer als ze de rekening brengt die toch wel wat hoger uitvalt dan verwacht. We hebben nog voor een weeshuis op tafel staan en laten het inpakken. Als we het achterlaten wordt het weggegooid, dus  sturen we Kevin op pad om de 14 doggybags aan een zwerver te doneren. Het wordt een zwangere dame die al op de eerstvolgende hoek neerstrijkt en aanvalt. We voelen ons er goed bij. Het is inmiddels half 12. De IJslandgangers hebben er bijna 24 uur opzitten. Hoogste tijd om te gaan slapen. Tot morgen!