Dangereous roads

Kwart voor zeven gaat de wekker. Hasker springt onder de douche. Koud water. Shit. Ook de anderen worden wakker en maken hun ochtend toilet. Het ontbijt wordt genoten en bestaat uit een stukje cake, koffie en jusdorange. Nog even een gesprek gevoerd met een eigenzinnige Amerikaanse wereldverbeteraar.  We worden opgehaald door onze 5 minuten gids en lopen door de bazar terug naar de auto. De historie straalt van Fez af. Oude straatjes en overal Medina’s. Aangekomen bij de auto zit alles er nog op. Even wat lucht uit de banden en dan gaan we weer. Lokale tijd 8 uur 09. Geld pinnen bij een automaat kan even duren Alexander wordt al snel geassisteerd door Herman. Meerdere passen worden gebruikt. Bodygaerd Herminator en onze Robert Redford op slippers. We komen een collega van de Nekker tegen. Je weet wel die van het stro. Check het filmpje maar even Edwin. Weet je hoe het ook kan.😁

Het Atlasgebergte daagt in de verte voor ons op. We rijden eerst naar Midelt en pakken dan de dangerous roads. Je weet wel van dat tv programma. Oeps, we worden van de weggehaald. Politie controle, lasergun waarvan Herman dacht dat het een pistool was, raampje open. Goodmorning officer how are you doing? Hij komt aanlopen met een glimlach en vraagt om de papieren. Herman vertelt dat we geen drugs bij ons hebben ondanks dat we uit Nederland komen. Hij snapt de humor. Een collega komt er bij staan en zegt tegen zijn collega dat we wel door mogen. Toch wordt nog even via Google translate gemeld dat we over een doorgetrokken streep gereden zijn. Dit hebben we natuurlijk niet in de gaten gehad en bieden onze excuses aan. Met een glimlach laten ze ons gaan zonder bekeuring. Toffe gasten. We rijden door steenachtig landschap en rijden voorbij diverse controle posten. Ze zwaaien en lachen allemaal vriendelijk en laten ons doorrijden. Alexander zegt: Hoe bijzonder dat ze de grootste bastard achter het stuur met een glimlach laten door  rijden. Ze moesten eens weten. De eerste schaterlach van de dag is er weer. We stoppen in Ifrane. Een universiteitsstadje wat is gebouwd door de Canadezen. Op deze universiteit wordt gedoceerd in het Engels in plaats van Frans. De enige in Marrocco. Ook komen we er achter dat dit een wintersport plaats is. Snow in Marrocco how bizar how bizar. We gaan via valleien, bergen en hoogvlaktes via Midlet naar Rich. We rijden langs een beekje/riviertje en daar moeten we met de auto doorheen. Als we daar zijn zien we families die hier de was doen. Als we wegrijden dan zien we dat een local vast staat met zijn caddy. Hoe leuk om die mensen even te helpen en met de ML lossen we het probleem simpel op. Nadeel: de mastworp van Herman is niet meer los te krijgen. Dan de karabijn haak er maar af. Bij Rich laten we het asfalt achter ons en start het mooiste gedeelte van de rit van vandaag. Slechter en slechter wordt het wegdek. Alexander vind dat we door een droge rivierbedding moeten rijden, Herman twijfelt niet en slaat naar links. Hasker uit het dakraam, past net en probeert te filmen. Linker lijf blauw, rechterlijf blauw maar het staat erop. Dan komt de drone in actie. Toch niet want het begint te regenen. Ondertussen ruiken we benzine . Das nie goe he. We kunnen niets vinden en rijden door. De hongerklop slaat toe. Nou kunnen we alle drie wel wat missen zeg maar maar we vinden een heel leuk tentje op onze route. We worden gastvrij ontvangen door twee mannen met haast geen tand in de mond. Dat betekent dat we in ieder geval geen taai vlees krijgen. Maar wel een frisse salade met een stoofpannetje roerei met tomaat en als dessert een fruitschaal. Het is inmidds 17 uur 06 als we het laatste stuk van de dag gaan afleggen via de 704 naar Bou Tharar. Een prachtige nieuwe asfaltweg gaat onder onze banden door. Gloednieuw. We rijden op 2900 meter hoogte. Hasker verbaast het dat het ontzettend rustig is op deze weg. Even later begrijpen we waarom. Het asfalt houd op, de weg of laten we zeggen een pad begint. Smal en de afgrond bizar stijl en diep. Dit is de deadliest road. Het uitzicht is adembenemend en Herman rijdt ons over deze bergpas heen. Dan zien we een shortcut. Een afdaling in een afdaling. Als je het vergelijkt met de pistes van het skieen is het pad gitzwart en noemen we de shortcut een harakiri. Of vergelijk het met de deadliest catch on the Bering zee. Huizenhoge golven met min 30 als temperatuur. In het dal aangekomen rijden we door kleine dorpjes. Mannen doen niets  , vrouwen zijn aan het werk op het land en de kinderen zijn aan het spelen en rennen naar de auto om te zwaaien. Wat een cultuur. Alleraardigst allemaal maar niet meer van deze tijd of moeten we zeggen van onze tijd. Het is immers hun cultuur. We vinden weer nieuw asfalt en het pedaal wordt weer ingetrapt. Herman heeft een smile op zijn gezicht. Het einde van de route van vandaag nadert. Nog een keer tanken voor het laatste stukkie. We hebben alles gereden wat we wilden rijden en zitten weer strak op schema.   Het is inmiddels 20.37 als we arriveren bij ons overnachtings adres. Gootje heeft weer een pareltje gevonden. Te vroeg gejuicht. Het adres waar we voor staan is niet het adres waar we moeten zijn. In een desolate omgeving proberen we ons te heroriënteren. Nog 34 kilometer te gaan. Maar dat hoort bij een dergelijke reis. Uiteindelijk zijn we er om 21.45 uur. Het is een dag geworden die hoog in onze ranking komt te staan en die we afsluiten met een biertje. Ons eigen biertje want alcohol in Marokko is wel een dingetje. Morgen de rit naar Marrakech waar Annemieke, Inêz en de kids vandaag zijn aangekomen.r Oant moan.