Mara”Cash”

Na een slechte nachtrust van ongeveer 8,5 uur veroorzaakt door gesnurk en om 5.00 uur het ochtend gebed vanuit een minaret breekt de dag aan. Om 8 uur staat er een ontbijtje voor ons klaar. Bij daglicht ervaren we of de parel terug in de schelp moet of dat de parel mag shinen. Het is het laatste. Een unieke locatie. Goed gedaan Gootje. Na het ontbijt nemen wij afscheid van de familie die ons goed verzorgd heeft en lopen we, nadat Herman nog wat heeft weg gebracht, terug naar de auto. De auto wordt opgeruimd, de nog enig werkende klep even open voor de jeugd en we starten de route richting Marakesh om8 uur 58 volgens planning. Alexander doet een poging om de drone in de lucht te krijgen. Lukt niet en we bellen de drone specialist Oscar op. Probleem snel bekend, met te weinig satellieten connectie. Later weer een poging. We slaan rechts af en komen op een landweggetje waar de locals het moeilijk te bewerken terrein aan het bewerken zijn. We gaan dwars door een droge rivierbedding heen. Helaas geen water dus. We vervolgen de route op de R302 haarspeldbochten bist zum geht nicht mehr. Herman die tot dusver alles nog gereden heeft is weer aan het genieten. Wat een chauffeur. Hasker en Alexander vinden het prima. We rijden steeds hoger de bergen in. Magistraal. 2400, 2500, 2600, het nieuwe asfalt houd op en we rijden verder omhoog over dat wat er al jaren ligt. Een verkeersbord geeft aan dat we niet harder mogen dan 40 km per uur. Dat kan ook niet want de weg wordt echt slecht. We bereiken de top op 3005 meter hoogte! Wat een feestje. De afdaling wordt ingezet. Kronkelend naar beneden. Allerlei kleine nederzettingen. De ML krijgt van de onderkant een wasbeurt als we een riviertje oversteken. We klimmen weer en nu voortdurend over onverhard. Top 2920 meter hoogte. En dan is daar het eureka momentum. Sneeuw, ja echt sneeuw. Wel ijzige sneeuw maar het is sneeuw. Hier wordt de nu al legendarische “voeten in de sneeuw” foto gemaakt.  Het gebied waar we rijden daar moet je in de winter niet willen zijn. Compleet afgesloten van de buitenwereld. Rotsen, keien en stenen liggen op de weg en worden omzeild. Links vanuit de hoogte zien we een oase. We hebben er al meerdere gezien. Je verwacht ze niet en zo is er weer eentje. We zitten wat te praten. Overal waar we deze dagen geweest zijn is de voertaal Frans. Aangezien dit ooit een Franse kolonie is geweest is dat niet zo raar. Het enige dingetje echter is vertelt Alexander dat in elk land waar Frans gesproken wordt het een chaos is. We kunnen het niet ontkennen.  De plaatsnamen waar we doorheen komen zijn niet te ontcijferen. We rijden een dorpje in en belanden midden op een markt. Van alles te koop maar het leuke is dat we er met de auto dwars door heen moeten. Herman merkt op dat de dames die hier onderdanig zijn aan de mannen her en der toch wat vrijgevochtiger worden. Moderne hoofddoeken en broeken in plaats van jurken. Het is alsof je je af en toe in de film Casablanca waant. Zover terug in de tijd en soms nog verder. We gaan het nog net niet over de middeleeuwen hebben maar ver zitten we er niet van af. Houten karren met ezels of ezels met manden of manden met vrouwen. Zwaar bepakt met een soort riet of gras. Populairste vervoermiddel: de ezel. We vervolgen de R302. Voor degenen die de route in een atlas volgen: het kan zijn dat de weg dwars door de bergen niet de R302 is. Dat wordt spoorzoeken. We rijden on the road to nowhere je weet wel dat nummer van the talking heads. We worden alleen nog niet inside geroepen. Hoeft van Hasker ook niet. Die wil een schoon toilet. Even verder ruiken we de sterke geur van Marihuana.  We weten dat het hier verbouwd wordt. Iets verder staat een jongeman een rookgebaar te maken. Wij denken dat hij sigaretten wilt maar later valt het kwartje. Hij bood ons Marhiuana aan. Ook dat is Marokko. Alexander heeft het gevoel dat hij door een soort van attractiepark rijd. Kan kloppen want Walibi Flevo kan wel inpakken. Nieuwste attractie is de Herminator. Aangezien we nog nooit in Peru zijn geweest vergelijken we het gebied waar we rijden met Peru maarde huizen kijken Mexicaans. Ondertussen verorberen onze banden het asfalt. Het is inmiddels 13 uur 14 en de magen gaan knorren. Zien dat we wat te bikken krijgen. Om 13 uur 49 rijden we zo langzamerhand het Atlas gebergte uit. Het landschap wordt weer vlakker en de wegen beter. Nog geen vreetschuur gevonden laat staan een lekker McDonalds die we überhaupt trouwens niet aan zullen doen als er al eentje is. Nee, eten bij de locals that’s the way it is. We hebben een tentje gevonden, de stukken vlees hangen in de zon. Daar vind de supermarktman wel wat van. Maar goed, de norrit is mee. Er wordt voor ons gebarbecued. Vlees, uien en nog wat anders wat niet herkend word gaat door de vermalser. Het zal wel goed verhit worden….. We gaan verder. Op naar Marakech. Nog twee uur rijden. Een lange rechteweg doemt voor ons op en dat betekent dat we snelle kilometers kunnen maken. Het is mooi rustig en dat is prettig. Zo hard als ie lopen kan rekening houdende met de banden. Als Herman in Max zijn auto had gezeten vandaag had ie gewonnen. In notime zijn we in Sofia Rachel nog 50 km. We gaan eerst naar een grote Carrefour supermarkt. Vast inslaan voor de dagen die komen gaan. We verwachten dat we in de westelijke Sahara en in Mauretanie niet veel kunnen halen. Vlak voor dat we afslaan worden we weer eens aan de kant van de weg gezet. De eerste snelheidsbekeuring is een feit. €13,60 moeten we afrekenen. Agent zegt: “maar eu cash”. Ja zegt Herman daar moeten we ook heen.   Na het bezoek aan de supermarkt het laatste stukje naar het hotel. Daar treffen we de vrouwen en de kids van Alexander en Hasker.  De koelbox gaat mee het hotel in alwaar we de auto in de parkeergarage kunnen parkeren. Dan inchecken, zwembroek aan en een heerlijke frisse duik. Contrast mega ten opzichte van de afgelopen dagen. Straks Marakech in en eten en borrelen. Daarmee sluiten wij dit verslag van vandaag. Morgen wordt het verloop van de avond verteld. Groet, de Wandering Brothers