Home sweet home

We staan aan de grond. Net 'n ontbijtje naar binnengewerkt. Doen ze goed bij Lufthansa: een dikke omelet met vlees en spinazie. 'n Mooie bodem voor die halve liters die we na de grand cappuccino naar binnen werken. We hebben dorst! En we zitten in Duitsland. Bierland. Moeten vier uur op onze volgende vlucht wachten. Winkeltje in, winkeltje uit. We vinden 'n plekje bij het raam met uitzicht op de vliegtuigen. Hoe leuk is dat. 

Toen we net aan de grind stonden waren we Merric ook al kwijt: die moest een A 380 bewonderen. Hij kijkt z'n ogen uit. De volwassenen hebben meer zin om de binnenkant van hun oogleden te bekijken, maar we houden ons groot. Kort nachtje gehad. 
We moeten wachten. Om de tijd te doden op zoek naar de huissleutels. Margreet is ze al drie weken kwijt. Geen probleem, want ik heb een reservesleutel. Maar dan moet ik wel eerst mijn sleutels vinden. Dat is wel 'n dingetje. Gelukkig heeft Margreet een reservesleutel van mijn huis. O, dat werkt niet. Moeten we wel eerst bij haar naar binnen kunnen. Mooi dat Espérance op 't huis past. Maar die is vast de hond uitlaten. Of ze staat bij Hasker in de zaak, die ook nog niet terug is. Nou, komt tijd, komt raad. 
Ik kijk naar rechts. Zie Kevin z'n glas 'n paar keer ronddraaien. Denkt dat 'ie dronken is. Maar nee, in alle bierglazen van Maisel zit een soort van gekke bochel. 

We mogen boarden. Vliegtuig zit bommetje vol, 
Maar wij zitten. Er wordt nog wat gehusseld met koffertjes die niet meer of nog net wel passen en met mensen die op verkeerde plekken zitten.    Het lijkt te passen. We vertrekken. Nog 50 minuten vliegen en we staan op Nederlandse bodem. 
Naar de bagageband. De twee nieuwe koffers komen als eerste. Goed herkenbaar aan de blauwe banden. De eerste van de McWhorters volgt ook redelijk snel. Nu de laatste twee nog. We gaan drop eten. Zouden ze daardoor sneller komen? Nope. Een meneer probeert een zware koffer van de band te tillen. Lukt niet. Merric staat ernaast en tilt de enorme koffer er vanaf. Groot applaus van de omstanders. 
Het lijkt erop dat de twee laatste koffers ontbreken. In de rij voor de verloren bagage. We zijn niet de enigen. Een hele stoet mensen staat er al op het moment dat Kevin en Margreet achteraan aansluiten. Ineens zien wij een van de twee tassen op de bagageband. Merric erbij en ja hoor, ze zijn er. Anderhalf uur later. 
Hotsend en botsend rijdt Merric het bagagekarretje naar de uitgang. Nu de parkeergarage bellen. Nemen niet op. Ruim vijf minuten later lukt het! Of we naar A15 willen gaan, dan komt de taxi zo.

We zijn er. Staan vijf meter van de paal af. Een wat ouder stel komt aangelopen en gaat pal bij de paal staan. Dom, dom. Taxi komt eraan. We mogen niet mee. De familie Damen ook niet. Ze komen twee families halen die er nog niet zijn. Er komt nog een busje aan. Mogen weer niet mee. Die jongen komt alleen mensen wegbrengen. Hij belt met de centrale. We mogen mee, yes! 

Uiteindelijk vertrekken we 2,5 uur na landing pas vanaf Schiphol. Er staan drie files door ongelukken en wij hebben ze alledrie! Komen helemaal verreisd aan. Snel - nou ja, ook drie kwartier op moeten wachten - een goede Hollandse maaltijd: kroketten en berenhappen om in 't thema te blijven. We zijn nu 31 uur op en we zijn op! Ik meld me dit weekend nog wel even. Nu eerst lekker slapen. In ons eigen bed. Heerlijk!