Onderweg naar huis

Over een uur naar Roadbear, camper inleveren. We maken de camper schoon en stoppen de laatste spulletjes in de koffers. Te zwaar. Alweer. 'k Snap er niets van. Margreet legt alles apart wat wij niet meer kunnen gebruiken. Kevin brengt het naar de alleenstaande moeder, die een ziek kind blijkt te hebben. Ze is er erg blij mee. 
We vertrekken naar Roadbear. De camper wordt gecontroleerd, Merric strijkt de vlag en we wachten op de twee taxi's die ons naar het vliegveld brengen. De chauffeurs praten continu, maar niet tegen ons. Hebben iemand aan de lijn. 't Zou goed kunnen dat de twee chauffeurs elkaar bellen. Ze zijn beiden niet te verstaan, behalve op 't moment dat onze chauffeur over het formaat van mijn koffer moppert en wanneer hij vraagt via welke luchtvaartmaatschappij wij vliegen. In de andere taxi wordt alleen maar gebeld. De man probeert ze er bij Alaska Airlines uit te gooien, de eerste vliegmaatschappij in de rij. Pas wanneer hij merkt dat ze niet uit willen stappen heeft 'ie oog voor ze. Kevin probeert al drie minuten lang de aandacht te trekken, maar kan geen contact krijgen. Uiteindelijk worden ook zij bij Lufthansa afgezet. 
We gaan inchecken. Veel te vroeg, dus alle tijd om de blikjes frisdrank op te drinken. Mijn koffer is te zwaar. Die van Robbert ook. Handbagage ook twee kilo te zwaar. We komen ermee weg. 
Naar de douane. Vorige keren werden we er uit gepikt. En nu weer. Van wie is deze rugzak? Van Robbert. Robbert heeft voor de zekerheid de koffiemolen deze keer in zijn eigen rugzak gestopt. Maar daar hebben ze geen vragen over. Ze zijn nu geïnteresseerd in de weegschaal. Ik vond alle aandacht best fijn en heb nu een blikje frisdrank in m'n tas laten zitten. En ja hoor, of ik ook nog even mee wil komen. Gelukkig! 
We gaan richting de gate. Laten we maar wat eten, want dat kan gemakkelijk nog wel drie uur duren eer we wat te eten krijgen. We proppen ons vol met udon. Lekker. Bij het boarden wordt gevraagd of je naar voren wil komen als je handbagage zwaarder is dan acht kilo en als je meerdere tassen hebt. Het vest wordt aangetrokken en de nekkussentjes worden omgehangen. Scheelt weer een tas. We verdelen wat tassen. En die twee kilo extra? Gewoon niets zeggen. 
We zitten nog maar net in het vliegtuig en ze komen langs met drankjes. En ja hoor. Daar komt het eten! Proppen dat er ook maar bij. Want we gaan zo vast slapen. Niet lang daarna wordt de verlichting gedimd. Tijd om te slapen.