Inbrekers op Vancouver Island?????

We zitten weer in de bewoonde wereld. Vanmorgen zitten we met z’n allen met onze mobieltjes bij de receptie om de gemiste berichtjes en mailtjes te lezen. De ogen half dichtgeknepen tegen het felle zonlicht. Eigenlijk zien we geen steek van wat er op de schermpjes staat en zouden we om ons heen moeten kijken. De camping ligt in een haven vol mooie luxe boothuizen. De gemeentelijke belastingen voor zo’n boothuis liggen op zo’n 1200 euro per maand, afhankelijk van de oppervlakte van het huis. En dan komt daar je hypotheek nog overheen. De huizen hebben stuk voor stuk een steiger dus daar hoort ook een bootje bij. Tel daar je andere vaste lasten bij op en je kan zelf wel bedenken dat dit plekje niet voor iedereen is weggelegd.  

We ontbijten met elkaar, waarna onze wegen zich scheiden. De Van der Gootjes en de De Jongs vertrekken richting Tofino, de Mc Whorters & friends willen Victoria beter leren kennen. Wij vertrekken richting het centrum. De parkeerplaats blijkt vol. Op de meeste parkeerplaatsen mogen we niet staan met onze 33 feet lange camper. 11 Meter raak je niet zomaar kwijt. Na een uurtje dwalen, net op het moment dat we besluiten ook maar naar Tofino te vertrekken, vinden we een plek. Blij, want Victoria is een geweldig mooie stad. Heel easy going met grappige wijkjes en leuke kleine winkeltjes. Doet me een beetje denken aan de zuidkust van Engeland met al die hanging baskets. ’t Heet hier natuurlijk niet voor niets British Columbia.

Kevin heeft van de Dutch Bakery gehoord, een plek gerund door een vierde generatie Nederlanders. Robbert, onze vaste gids, leidt ons er moeiteloos naartoe en we laten ons verleiden: kroketten met milkshake en mokka gebak klinkt toch wel erg lekker. Tonnetje vol door de mega milkshakes zoeken we de camper weer op en vertrekken richting het noordwesten van Vancouver Island. Onze vrienden achterna.

We hebben ons een beetje op de afstand vergist. Het is weliswaar maar zo’n 320 kilometer, maar op een groot aantal wegen mogen we niet harder dan 50 km/uur. Volgens de navigatie doen we er vijf uur over. We zien van alles en nog wat onderweg: bergmeren, helikoptervluchten, zipplines, potten nachosaus die op eigen initiatief door de camper rollen, koelkasten waar spontaan pakken melk uit vliegen, Sis die op haar knieën door de camper schuift, veel vriendelijk wuivende automobilisten op het moment dat wij even aan de kant gaan om een rits auto’s te laten passeren. Het schiet gewoon niet zo op in de bergen. Maar het is wel erg mooi. We komen om kwart voor zeven in Ucluelet bij Tofino aan. Konden geen camping in Tofino zelf vinden. Hadden we drie jaar van tevoren moeten boeken, maar toen wisten we nog niet dat we dit geweldige idee zouden hebben om met 14 man op pad te gaan.

De buren komen ook aan. We borrelen en gaan koken. Spaghetti carbonara waar zo’n beetje iedereen aan mee helpt: de een bakt het spek uit, de ander kookt de spaghetti, de derde scheidt de eieren, de vierde klutst er de room doorheen, de vijfde peper en zout, de zesde giet een pan spaghetti af, de zevende de tweede pan spaghetti, de achtste roert de spaghetti door het room/eiermengsel, de negende doet er de kaas doorheen. En zo maken we met elkaar spaghetti carbonara. Het lijkt een redelijk rustige dag te worden. Vuurtje aan. Drankje erbij. Net de afwas gedaan. Nog even naar het toilet. En daar komt Kevin aan. Of ik mijn deel van het sleutelbosje even wil teruggeven. De De Jongs hebben een probleempje om in de camper te komen en misschien lukt het wel met onze sleutels. Bij Road Bear hebben ze van tevoren gewaarschuwd: zorg ervoor dat je het sleutelbosje scheidt. Dat de een het setje bewaart waarmee je de voorportieren opent, de ander het setje waarmee je de zijdeur opent. Dat is precies zoals wij het hebben gedaan. De De Jongs echter niet. Hun complete sleutelbos ligt in de camper. En de deuren zijn op slot. Geen idee wat er gebeurd is. We proberen het met de sleutels van anderen. Met een kledinghanger. Met grof geweld. Met een creditcard. Met de schroevendraaier van de buurman. De boor laten we nog even voor wat ‘ie is. De mannen negeren de instructies van Road Bear om niet het dak op te gaan en klauteren er met z’n drie op. En nu maar hopen dat het de komende tijd niet gaan regenen. Het is niet mogelijk om door het dakraam naar binnen te klimmen zonder al te veel schade aan te brengen.

Kevin vraagt of ik m’n duct tape wil pakken. Ja duh, ik hoor ‘m nog zeggen: neem jij duct tape mee??????? Waarom zou je dat mee willen nemen????? Nou, omdat we dat ook altijd in onze eigen camper hebben en het leven met duct tape gewoon handiger is dan het leven zonder duct tape. Daarom. Maar goed, ik zeg niets en ga gedwee m’n duct tape halen om de bezem vast te kunnen tapen aan de stok waarmee je het luifel kan opendraaien. Terwijl de mannen boven op het dak met de verlengde stok proberen het slot van de binnenzijde open te krijgen, proberen wij nog steeds vanaf de buitenzijde de portieren en deuren open te krijgen. Uiteindelijk bedenkt Annemieke dat de ramen toch wel zwakke plekken zijn en dat ze die eens moeten proberen open te krijgen. En ja hoor, even later kunnen we een raam openschuiven. Ruben krijgt een zetje en verdwijnt op z’n kop door het raam. Even later opent hij met een grijns de deur. Wat een blijdschap. Morgen nog wel even naar het slot laten kijken. ’t Kan niet zo zijn dat je altijd via de voorportieren binnen moet komen. We nemen nog een drankje, ruimen de spullen goed op in verband met de beren, het vuur gaat langzaam uit en bij ons gaat het licht ook uit. Morgen weer een dag.