Passing the Canadian border

We vertrekken om half 9. Althans, dat is het plan. De broodrooster doet er erg lang over om zes English Muffins te roosteren en daardoor kunnen we pas om kwart voor 9 vertrekken. Nog net op tijd kunnen we Kevin tegenhouden: Sis is nog niet terug van het toilet. Met Sis aan boord kunnen we vertrekken. Op naar Paradise Lodge waar nu wel plek genoeg is om te parkeren. We nemen koffie met wat lekkers in de mooie lodge uit 1916. Maar niet nadat we wat hebben gescoord in de giftshop. Nog steeds geen internet. Straks op de ferry misschien? Want die nemen we vanmiddag om in Victoria op Vancouver Island te komen.

We rijden door schitterende natuur: bergen, bossen, regenwoud en meren wisselen elkaar af. Het begint zelfs te regenen. Maar dat maakt ons niet uit: wij zitten droog. Regen is rijden zei Erik altijd. En dat doen we. Drie dikke campers onderweg naar Canada.

Het gaat voorspoedig. Tijd over om boodschappen te doen. We kopen dikke T-bonesteaks, hamburgers en worsten voor de BBQ van vanavond. Ook maar alvast ingrediënten voor spaghetti carbonara, hotdogs en nasi goreng. Met vier karren vol boodschappen haasten we ons weer terug naar de campers. Zo komen we de komende dagen wel door. Want je weet maar nooit. Overmorgen krijgen we bezoek: Herman, Marjan, Margriet en Marten zijn vandaag in Seattle geland en zullen een avondje aanschuiven.

Het blijft altijd bijzonder: een boottochtje. Geen orka te zien tijdens die twee uur durende overtocht, helaas. Om 19 uur zetten we de wielen op Canadese bodem. De douane gaat snel. Zo kan het dus ook. De camping blijkt aan het meer te liggen. Victoria is een heel mooie stad. We besluiten al dat lekkere eten voor een andere avond te bewaren. Pakken het bootje naar Fisherman’s Warf. Kunnen niet met z’n allen tegelijkertijd in een bootje. De moeders vertrekken met kinderen in het eerste bootje. Wij kunnen de verleiding niet weerstaan en doen alsof wij er vandoor gaan. Te leuk. Bij aankomst nogmaals: onder de banken verstoppen, net als bij een schoolreisje. De moeders hebben het niet eens door. Onze avond kan niet meer stuk. In iedere volwassene schuilt een kind.

We lopen een half uurtje langs het water en vinden een heerlijk restaurant. Na afloop snel de taxi in, want het is wel heel erg laat voor de kinderen die op instorten staan. Wij ouders drinken nog een drankje bij de camper. Tijd om te koesen.