Lost in translation

We beginnen de dag op het politiebureau. Hasker gaat zijn bekeuring direct betalen. Een boete onder sectie 18 krijgt 90% korting als je binnen twee weken betaalt. Dat willen we natuurlijk! Hmm. Verkeerd begrepen. Hasker valt onder sectie 14. Is wel een getal onder de 18 maar sectie 14 valt niet onder sectie 18. Geen korting dus. Maar als je de boete niet direct betaalt maar via Roadbear laat lopen, weet je zeker dat er 100 US dollar bovenop komt. Dus betaalt Hasker direct en spaart zo toch nog 100 euro uit. Overal het positieve van inzien. En misschien was het niet eens vreemd geweest als hij het dubbele had moeten betalen. Als straf. Hij krijgt de boete namelijk omdat hij voor een brandpaal stond. En dat terwijl hij zelf brandweerman is. Het positieve is dat ze hier niet aan dubbele boetes doen en dat hij maar 55 dollar hoeft te betalen. Eigenlijk heeft hij dus 155 dollar bespaart.

Parkeren blijft een issue in Banff. Wij willen natuurlijk allemaal mee naar het politiebureau, maar staan op een plekje waar je maar 15 minuten mag staan. Het gaat allemaal net wat langer duren, dus Kevin zet de camper achter de campers van Alexander en Hasker. En ja, ook hij kan sturen. Strak geparkeerd Kevin! Zeker 10 millimeter ruimte tussen de camper van Alexander en die van ons. De kont van de camper staat alleen wel op illegaal terrein. En we staan ook nog eens pal voor het politiebureau. Er komt een politieauto voorbij. De politieman kijkt Kevin aan. Wat gaat hij doen? Zijn auto parkeren en een praatje met Kevin maken? Maar nee. Die man gaat rustig een kopje koffie drinken. ’t Is nog vroeg.

We gaan naar Lake Louise. Een plekje dat al jaren op de bucketlist van Margreet staat. Niet om te zwemmen, maar om te wandelen. We kennen de lengte van de trails nog niet. Ben benieuwd! Bij aankomst bij het bezoekerscentrum lukt het de drie campers kwijt te raken. “Het lijkt wel een tango,” zegt Robbert. De campers draaien om elkaar heen. ‘t Ene plekje in, ‘t andere plekje uit. Je mag niet op een plek voor bussen staan. Daar een wat groter plekje. Weer verplaatsen. Ruzie met een automobilist die wil dat Hasker vooruit rijdt, terwijl hij achteruit aan het inparkeren is. Ik hou voet bij stuk en de man gaat aan de kant. Mooi! Het blijkt vier kilometer naar het meer. Kevin belt en regelt een taxibusje. In het busje doen we de wave en de chauffeur doet vrolijk mee, ook al nemen we soms een bocht. Achteraf gezien is het maar goed ook dat we een taxi genomen hebben. De hike duurt 2,5 uur, waarvan het laatste uur bergopwaarts is. Best inspannend. Halverwege nog een leuk zwemmomentje ingebouwd voor de kids. Ruben bedenkt dat je ook slidings kan maken op de kleiachtige bodem. De paperazzi zitten in de bosjes. Ook Merric doet mee. Helemaal leuk. Totdat je je kleren weer aan moet. Die zijn nat en vies. De een wil de natte onderbroek uit. Merric is de enige met zwembroek en badlaken in zijn rugzak. Verbazing is groot. “Waarom heb je geen zwembroek aangetrokken Merric,” hoor ik iemand vragen. “Waarom zou ik? Dit is toch veel meer lol, met natte onderbroek verder lopen?” Wat hij vervolgens als alternatief gaf zal ik niet herhalen. Had iets met een vriendje te maken. Sjakie?

Een Chinese dame vraagt of ik een foto van haar en haar dochter wil maken. Benieuwd wat ze van de selfie van Charlotte en mij vindt. Het is een beste klim. Uiteindelijk komen we boven, bij het beloofde theehuis dat zich op 2100 meter bevindt. Al het eten en drinken wordt op muilezels en in de rugzakken van het personeel naar boven vervoerd. Snap ik dat ze vandaag te weinig personeel hebben. Het echt zware werk, zoals de flesjes water, komt per helikopter.  Het eten en drinken is ook aangepast op de voorraad die ze gemakkelijk boven krijgen: meel, chocolade, tortillachips, limonade. We eten bij het theehuis, de kids spelen wat in de rivier en met chipmunks (soort van eekhoorntjes) die langs het pad lopen. Een van de chipmunks komt zo dicht bij Oscar dat hij ‘m kan aanraken. We beginnen aan de terugtocht. Hasker ziet twee kinderen die een foto van hun ouders willen maken en voor zij het weten staat hij erbij, klaar om gefotografeerd te worden.

Terug gaat een stuk sneller. Misschien door de zwaartekracht, misschien door het bier en het ijs dat we onszelf in het vooruitzicht gesteld hebben. Het luxe hotel aan de rand van het meer dateert uit begin 19e eeuw. Lake Louise is een geweldig skigebied. Nieuwsgierig als we zijn vragen we de kamerprijzen op. Wordt volgend jaar toch weer gewoon skiën in Europa. De kinderen krijgen een Shirley Temple en een ijsje, de vaders een liter bier, er wordt geshopt en we bellen weer een taxi. En ook deze dame doet mee met de wave. Ook in de bocht. Net of het de normaalste zaak van de wereld is.

Bijna bij de parkeerplaats aangekomen zien we auto’s langs de weg. De dame stopt om ons eruit te laten en een aantal van ons ziet ‘m nog net. Een heuse Grizlybeer, op z’n gemakje langs het water lopend. Wat een groot beest!! Kunnen we ook weer op ons lijstje aanvinken. Het vest dat Margreet net heeft gekocht is in het taxibusje achtergebleven. Terwijl zij op het busje wacht gaat de rest boodschappen doen. Ik type nog even door. Ben ik straks lekker snel klaar. Hoewel, dat weet je nooit met dit gezelschap. Het is pas half acht en we hebben nog een hele avond voor de boeg. Maar eerst moet de camping gevonden worden. Hopelijk hebben we in Golden wel bereik. Dan kunnen de ouders van Annemieke weer wat reisverhalen uitprinten en op de fruitschaal leggen, zodat iedereen kan meelezen.

Op de camping aangekomen is het eerste wat opvalt: de muskietennetten, muggenspray, wespenvangers, berenspay en waterslangen. Dat belooft wat. Op het moment dat Kevin de camper uitstapt wordt ‘ie al lek gestoken. Lange kleding is geen overbodige luxe. Oscar ziet hij aankomst een enorme trein. We rennen er naartoe. Stel je voor dat je ‘m mist. Er wordt vriendelijk naar Oscar gezwaaid door de machinist. Zijn dag kan niet meer stuk. Even later komt er weer een trein voorbij. We hadden niet hoeven rennen.

Op de camping aangekomen is het eerste wat in het winkeltje opvalt: de muskietennetten, muggenspray, wespenvangers, berenspray en waterslangen. Dat belooft wat. Op het moment dat Kevin de camper uitstapt wordt ‘ie al lek gestoken. Lange kleding is geen overbodige luxe. Oscar ziet hij aankomst een enorme trein. We rennen er naartoe. Stel je voor dat je ‘m mist. Er wordt vriendelijk naar Oscar gezwaaid door de machinist. Zijn dag kan niet meer stuk. Even later komt er weer een trein voorbij. We hadden niet hoeven rennen.

Kevin probeert de waterslang aan te sluiten. Gaat never nooit lukken. Constructiefoutje: stroomaansluiting bevindt zich aan de ene zijde van de camper, wateraansluiting aan de andere zijde. Maar de waterslang is bij lange na niet lang genoeg. Vandaar die waterslangen! En die berenspray? Snappen we ook wel. Er hangt een briefje dat er op 12 augustus een beer op de camping is gespot. Vanavond maar in de camper slapen dus.

We gaan er vandaag voor ons doen vroeg in. Iedereen is moe van de lange wandeling. Morgen wordt ook een enerverende dag: we gaan raften. Benieuwd wat we morgen weer beleven.