Racebaan en bekeuring in Banff

De vuilwatertank is bijna  vol. We besluiten op douchesafari te gaan. Dat levert ons de eerste 2200 stappen van vandaag op. Onderweg naar het douchegebouw worden we begeleid door eekhoorntjes en elanden. We zien de stapel hout liggen waar we voor hebben betaald en waar we al een dag naar op zoek zijn. Daar mogen we straks nog wat van af halen. Terug bij de camper aangekomen komen we Annemieke tegen. Beetje sneu: haar telefoon is vannacht platgewalst door Hasker. Niet met opzet, natuurlijk. Maar wel goed kapot, zo met gebroken glas en half krom. Toen wij gisteravond laat weer op de camping aankwamen was de plek van Alexander bezet. Duitsers zijn ook overal. Annemieke en Alexander zijn uitgestapt om te overleggen, waarna ze besloten voor die ene nacht het plekje van de Duitser in te nemen. Op dat moment is Annemiekes telefoon blijkbaar uit haar zak gevallen. Ze kan nog wel gebeld worden, want zo vond ze vannacht haar telefoon weer terug in het pikkedonker. Ze kan alleen niet zien wie er belt en opnemen kan ze ook al niet. Nadat de telefoon spontaan begint te bellen, hebben ze het simkaartje er maar uit gehaald. Zou nog sneuer zijn als ze hierdoor ook nog een hoge telefoonrekening hadden.

Even later schuiven de De Jongs ook aan bij het ontbijt. Die doen er werkelijk alles aan om het record camperslopen op hun naam te krijgen. Vanochtend lukt het om het handvat van de fluitketel te breken. Maar ze zijn ook weer een stapje terug bij af, want de airco en de magnetron doen het spontaan weer. Ook wij doen een kleine poging om het record te halen: de brandblusser wordt er vakkundig door mij afgelopen.

We vertrekken op tijd. Eerst nog even langs de houtstapel rijden. Niet linksom, maar rechtsom. Waarom het gemakkelijk toegankelijke pad nemen als je ook kan crossen door de bossen. Laaghangende takken zijn veel leuker. Eerst even tanken. Alexander ontdekt dat je helemaal niet van tevoren hoeft te betalen. Je kan ook gewoon je vrouw bij de kassa achterlaten. En dan op naar Banff. Margreet weet een mooi zijweggetje: een loop die straks weer aansluit op de highway. Wie weet zien we daar nog wel een beer of een Moose. 14 Kilometer verder komen we weer bij Jasper uit. Oeps, ‘t rondje verkeerd om gereden. Dit levert natuurlijk het nodige commentaar op van de reisgenoten. Margreet geeft stellig aan nooit meer aanwijzingen te geven, maar kan zich daar toch niet aan houden. Even later weet ze weer een mooi plekje. Onderweg zien we nog wel een stuk of wat steenbokken en een aantal gletsjers. Campers langs de weg, foto en video momentje, en weer door. De skywalk laten we even voor wat het is: een relatief klein glazen pad boven een afgrond. Zo te zien vergelijkhaar met de West Rim bij de Grand Canyons. Daar betaal je ook zo idioot veel geld voor om op een kluitje over een klein glazen plateau te lopen. En dan ineens, op het moment dat we het niet meer verwachten, zien we weer een…. beer! En dan te bedenken dat je normaal gesproken zo’n 60 tot 90 dollar per persoon betaalt om op berensafari te gaan. Dat geld hebben we mooi verdiend. Kunnen we vanavond van uit eten!

Inmiddels is het bijna twee uur en we vinden een mooie picknickplaats langs een snel stromend riviertje. De kinderen willen het water in, maar mogen niet alleen. Eerst wat eten. Eitjes op brood, waterschoentjes aan en daar gaan de daredevils. Hasker voorop, bewapend met bezem die als taststok dient om te voorkomen dat ze in diepe kuilen lopen. Alexander als bezemwagen achteraan. En daar gaan de kinderen in colonne naar het eilandje: hand in hand, stuk voor stuk brullend dat het zo koud is. De kou valt blijkbaar mee, want ze blijven best lang weg. Eindelijk een plek waar ze met stenen mogen gooien. Wat fijn dat de vaders zich opofferen voor hun kinderen. Hoewel, opoffering? We zien ze om het hardst met stenen gooien. Later blijkt dat het stenengooien een poging was om versneld een dam te bouwen. Volendam? Fallen dam? Een dam.

We gaan verder en komen in Banff aan. Na een half uur hebben we de drie campers wel geparkeerd, zij het ieder op een ander plekje. Wij rijden langs Alexander die inmiddels geparkeerd staat. Aan de ene kant zeeën van ruimte, aan de kant slechts 10 centimeter. De dame op straat weigert een millimeter achteruit te gaan, dus komt het op zijn stuurkunsten aan. Hasker staat een paar straten verderop en heeft twee uur de tijd om te shoppen voordat hij weer van zijn parkeerplekje af moet. Hij en Inez gaan direct shoppen en zowel Maaike als Charlotte laten apetrots hun potjes bodycrème zien zodra wij ze weer tegenkomen. Hasker is blij dat die inkopen alvast gedaan zijn, want die nemen volgens Hasker de langste tijd in beslag. Iedere winkel wordt bezocht en we stimuleren de lokale economie fors. Bijna aan het eind van de shop-till-you-drop route scoort Hasker een stel boots en een riem. Bodycrème kopen duurt inderdaad langer. Ruben krijgt een cowboyhoed die niet meer af gaat. Zelfs in pyjama gaat de hoed op. Robbert heeft het wel zo’n beetje gehad met al dat geshop, maar houdt zich kranig. Gaandeweg wordt hij vrolijker: de twee uur parkeertijd van Hasker zit er bijna op, dus we zullen zo wel vertrekken. Helaas, Hasker gaat zijn camper verplaatsen. De teleurstelling is groot. 

Als iedereen zo’n beetje alles gekocht heeft wat er te kopen valt duiken we een restaurant in. Hasker komt het restaurant binnen. Dikke bon van 55 dollar. Maar het goede nieuws is: als hij binnen twee weken betaalt krijgt hij 90% korting! Morgen eerst maar een politiebureau zoeken. Niet alleen parkeren is lastig in Banff, ook eten met 13 man. We krijgen aanvankelijk twee tafels aangewezen: een voor de kinderen en een voor de volwassenen. Levert problemen op: twee verschillende serveersters. Geen probleem zeggen we nog: geef maar twee rekeningen. Maar dat wordt wel heel erg moeilijk. Het lukt ons niet om onze zin door te drijven en we zwichten. Komen onder drie grote tv-schermen te zitten. Heel vervelend: uitzending van een beachvolleybalwedstrijd. De mannen kijken met tegenzin naar de schaars geklede dames. De serveerster is sacherijnig, omdat ze de tafel nogmaals moet schoonmaken op onze aanwijzingen. Totdat Hasker haar vriendelijk toelacht. Daarna wordt ze steeds gezelliger. Annemieke krijgt een knipoog en er lijkt wat wedijver tussen Hasker en Annemieke. Zal wel verbeelding zijn J

Tegen tien uur rijden we uit Banff weg. Het is niet ver, gelukkig. Komen bij de camping aan. Wat? Poort dicht?? De dames gaan op onderzoek uit. Misschien toch een pad eerder inslaan? Het was zo donker. Konden niets zien. We sturen de mannen die kant op en ja hoor, we mogen er nog in. Wat rijdt Kevin hard, denk ik nog. ’t Is al half elf ’s avonds. En dan zie ik links van mij een tweede en een derde camper gas geven. We staan alle drie aan een andere laan en de camping is zo lang dat ze het niet konden nalaten er ’n racebaan van te maken. Niet verantwoord, maar wat ’n lol! Hebben nog een half uur voordat de avondstilte ingaat. En ook daar houden we ons niet aan. Wij zijn moe. De kids gaan bij elkaar logeren. Als wij naar bed gaan zit er voor de kids niets anders op: ook maar slapen. Morgen via het politiebureau en Lake Louise naar Golden.