Onderweg naar Waterton Lake

We vertrekken vroeg vandaag, want we hebben een lange tocht voor de boeg. Na het ochtendritueel waar Alexander weer de hoofdrol in speelt – vuil water lozen, schoon water vullen – gaan we op pad. Even bij de benzinepomp langs, ook een bijna dagelijks terugkerend gebeuren. Aan de overkant van de pomp zien we een bakkerij. Espérance even gedagzeggen? Doen we! He, waar is Espérance? Vast even de hond uitlaten! De mensen in de bakkerij annex lunchroom kijken alsof ze overvallen worden. 13 Hongerige Nederlanders storten zich op de cinnamonrolls, muffins, donuts en scones. Nog een cappuccino to go en we gaan weer. Even een zijsprongetje. Het is tegen alle regels in, maar Hasker heeft die ook al eens gebroken: ik wil toch nog even op gisteren terugkomen. Gewoon, omdat Hasker nooit op zou scheppen over zijn eigen kracht. Want wie heeft er gisteren als enige van de circa 130 man een peddel gebroken omdat hij teveel kracht zette op het commando ‘strong forward’???

We rijden langs Calgary en ik zie Kevin groeten? We passeren de ranch van Evert van Benthem. Vervolgens gaan we de weg af. De rest rijdt wenkbrouwenfronsend achter ons aan. Robbert heeft ontdekt waar een Walmart zit. Hoog nodig, want we hebben weinig voorraad aan boord. Wij rijden het parkeerterrein op. Hasker er achteraan. Alexander komt ook het terrein op. Gooit vrouw en kinderen eruit. En weer weg. Later horen we van Annemieke dat hij al een paar keer voorbij bedrijven als Mammouth gereden is. Op het moment dat we het industrieterrein van de Walmart oprijden ziet hij weer een interessant bedrijf. Moet gewoon even een bezoekje brengen. Vakdeformatie.

Wij gaan met elkaar de Walmart in. Kopen de gewone boodschappen. Ineens zie ik Hasker en Alexander verlekkerd kijken naar een enorme tenderloin van vier kilo. Je weet wel, een kogelbiefstuk. En ja hoor, die belandt in de kar. Lekker, op de BBQ. Maar die hebben we vandaag en morgen niet!!! Dat is alleen op het moment van aankoop nog niet bekend. Het opruimen van de boodschappen vergt wat creativiteit. De een haalt de pizza’s uit de doos, vouwt ze dubbel en propt ze in de koelkast. De ander sloopt het rekje uit de diepvriezer en zet de pizza erin, waarna de 45 ijsjes die Oscar vakkundig heeft uitgekozen er omheen gestapeld worden. De ijsjes die ze niet kwijt kunnen worden uitgedeeld. Verpakkingsmateriaal mag niet weggegooid worden. Dat is voor het kampvuur dat we niet hebben.

We rijden dwars door de prairie met velden vol hooibalen en geweldige bergen op de achtergrond. In het veld staan lage hekjes die volgens Kevin en Margreet bestemd zijn om sneeuwduinen te voorkomen. Zo wam als het nu is, zo koud is het In de winter. Voor degenen die net als ik nog nooit van Waterton Lakes National Park hebben gehoord: de Amerikaanse zijde van dit gebied heet Glacier National Park. Wat is dit een super mooi gebied! We rijden Waterton Lakes National Park binnen. Geweldig mooi, al die meren met bergen op de achtergrond.

We worden gebeld door Annemieke. Die staat langs de weg. Is er weer door Alexander uit gegooid, maar dit keer op eigen verzoek: ze heeft aan de rand van het meer een beer gespot. Snel keren en weer terug. We zien de beer nog net op een strandje, waarna hij of zij de bosjes in verdwijnt. Omdat de campers te groot zijn om zomaar ergens neer te zetten, iets waar Alexander zich overigens niets van aantrekt, is niet iedereen op tijd om de beer te zien. Helaas.

We rijden door en komen op de camping aan. Er is een strandje naast de camping. Merric wil wel graag zwemmen, maar er staat een forse wind. Margreet en ik gaan met hem mee. Even later komen ook Oscar en Ruben eraan. De drie jongens zijn echte bikkels! Het water is ijs en ijskoud en toch zien we ze een paar keer kopje onder gaan. Terwijl zij in het water spelen zitten Margreet en ik in heerlijke relaxstoelen. Eerst waait de zak chips weg. Daarna waaien onze wijnglazen weg. Vervolgens ontdekt Margreet dieetchips. Ieder chipsje dat ze in haar mond stopt waait er net zo hard weer uit.

We gaan weer terug naar de anderen. Wat gaan we doen? We hebben vier kilo tenderloin, koelkasten en diepvriezers vol pizza en besluiten uit eten te gaan. We mogen immers geen vuurtje stoken. We belanden in een restaurantje waar ze gespecialiseerd zijn in kip. De weg naar het toilet hoef je niet te vragen: de route staat op de achterzijde van het shirt dat de bediening draagt. Na afloop gaan de kids nog even in het speeltuintje spelen. Merric maakt een forse val en komt al lachend met een bloedende knie uit een toiletgebouw. Terug in de camper maakt Margreet de wond schoon met alcohol. Hij heeft het liever niet, maar geeft geen krimp. Stoer hoor! We zetten de discoverlichting van onze RV uit en daarmee ook de muziek. Tijd om te slapen.