The sky is the limit

Je moet beginnen waar je mee geëindigd bent, zeggen ze altijd. Als ik de camper uitkom zie ik Alexander rond de vuurplaats. We gaan eieren bakken. De families komen stuk voor stuk hun campers uitrollen. We hebben geen stroom, niets op deze camping, maar wel generatoren. Wij zijn alleen nog niet zover om te ontdekken hoe ze werken, dus wij doen alles met koud water. Beetje jaloers volg ik de verhalen van de buren. Morgen ook maar ‘ns proberen om met warm water te douchen. Is vast lekkerder. Het eerste eitje plakt wat vast, maar Alexander heeft snel een manier gevonden hoe je wel eitjes op zo’n plaat kan bakken. Je doet er gewoon olie op. Yep, de eitjes glijden over de plaat. En er weer vanaf. Dat doe je ook maar een keer op die manier. Al snel hebben de mannen een taakverdeling: de een breekt de eieren. De ander houdt ze met een spatel tegen om te voorkomen dat ze het eerste eitje achterna glijden. De derde ontfermt zich over de eierschillen. En zo krijgen we heerlijke smokey eggs.

Na ’t ontbijt op pad: we gaan onze eerste hike doen. Toch maar wel met twee campers achter elkaar aan rijden: 14 man in één camper zou kunnen, maar is niet verantwoord. We rijden naar Snow Lake en doen een kleine tocht: 2,5 miles roundtrip. Dit keer voor de verandering écht maar 2,5 miles. Wij zijn met Margreet in de buurt wel anders gewend: wordt er gezegd dat we 2,5 miles doen en dan blijkt het 12,5 miles te zijn. Ligt niet aan haar. Zegt ze.

Beladen met muggenmelk, zonnebrand, water en energybars gaan we op pad. Een heel mooi gebied met uitzicht op Mount Rainier. Van tijd tot tijd wordt er flink geklommen. Gewoon omdat het pad stijgt en soms omdat het gewoon kan. Dan wordt er een kleine omweg gemaakt door deze of gene en de kinderen volgen natuurlijk. We zien een sneeuwvlakte en moeten daar natuurlijk naartoe. Het officiële pad is inmiddels opgehouden en we banen ons een weg omhoog, over keien en door watertjes. Nadat het hoogste punt ook daar gehaald is, dalen we weer af naar het meer waar Sis op ons wacht. Een waterval. Daar moet naartoe geklommen worden vinden de grote jongens. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. De kids volgen natuurlijk ook.

Het meer is tot juli bevroren geweest. IJskoud natuurlijk. Moeten we allemaal even in om af te koelen. En weer door. Eens kijken met hoeveel man we op die boomstam over dat riviertje naast elkaar kunnen staan. Ja, inschuiven. Doorproppen. We kunnen er met gemak met z’n 14-en op. En zo wordt een simpele wandeling door geweldig mooie natuur heel afwisselend voor iedereen. Want dat het hier mooi is moet nog wel even gezegd worden. Hebben samen met Kevin, Margreet en Sis inmiddels veel National Parks gezien, maar dit is toch wel een van de mooiere. Hebben van tevoren moeten puzzelen om Mount Rainier erin te krijgen, omdat Alexander dat graag wilde. Goed gedaan Alexander!

Paradise Lodge laten we even aan ons voorbij gaan. Wat ’n drukte daar. Morgen maar terug om nogmaals te proberen. Ik zit bij Hasker en Inêz in de camper en probeer te bloggen. We gaan de taken een beetje verdelen: zolang Hasker rijdt ga ik wel bloggen tijdens het rijden. Zo hoeft geen  van ons ’s avonds wat van het avondprogramma of de nachtrust te missen. We spoeden ons kronkelend door de bergen weer terug naar de camping. Alexander rijdt flink door. Hasker er achteraan. Alexander remt. Hasker ook. Alexander remt weer. Hasker ook weer. Inêz en ik worden constant door de zwaartekracht tegen elkaar aan gedrukt en ik probeer half zittend, half liggend verder te typen. Geen telefoonverbinding of internet onderweg. Ook geen winkels, dus dat wordt eten wat de pot schaft: hamburgers, chips en diverse salades. IJs toe. Sis probeert uit te leggen wat zij zou doen als een van de kinderen lastig gevallen werd. Ze wordt door Hasker uitgelokt en voor we het weten springt ze op zijn rug (zie film). Geen woorden maar daden.

De kids zitten rond het vuur. Wij kijken naar de sterrenhemel, luisteren met elkaar naar muziek en gaan zingend de nacht in.